De andere kant van monogamie,
Steeds vaker zie je op tv, tijdschriften en artikelen het woord polyamorie voorbij komen. Echter, Als je het aan de gemiddelde Nederlander vraagt dan hebben veel mensen nog nooit van het woord gehoord. Monogamie is algemeen bekend maar polyamorie is een relatief nieuw woord wat begin jaren ’90 werd ingevoerd om een “nieuwe” relatie vorm aan te duiden. Het gaat in beide gevallen om liefde, alleen de vorm is anders. De betekenis van Polyamorie is grofweg dat iemand meerdere liefdes- en seksuele relaties tegelijkertijd heeft. Verwar polyamorie dus niet met het hebben van een open relatie. Een open relatie is er op gericht dat je naast je partner een seksueel avontuurtje mag hebben met een ander. Een open relatie gaat dus meer om seks met anderen dan om liefde. Polyamorie kent ook verschillende vormen zoals de mono-poly relatie als ook de soly-poly en ook is er de open polyamoreuze relatie.
Zijn we nog wel monogaam?
In de monogame wereld wordt polyamorie door velen flink veroordeeld en als er een item op tv is geweest dan lees je vaak heftige reacties op twitter en social media. Vreemd eigenlijk want als je kijkt naar de letterlijke betekenis van monogaam zijn dan is bijna niemand nog monogaam. Monogaam zijn betekend namelijk dat je kiest voor een relatie met een partner en dat je dan de rest van je leven bij elkaar blijft zonder dat je ooit naar bed bent geweest bent met een ander. Hoeveel mensen kunnen tegenwoordig nog zeggen dat ze maar één bed partner hebben gehad? Je kan beter zeggen dat de meeste mensen monogaam zijn in iedere relatie die ze hebben. (als het goed is).
Is monogamie nog wel van deze tijd? Onderdrukt monogamie niet eigenlijk een groot deel van onze seksuele verlangens? Hoe vaak zie je namelijk niet in relaties die langer stand houden dat zowel mannen als vrouwen minder zin krijgen in seks. Het wordt een sleur, mensen raken seksueel op elkaar uitgekeken en het wordt nog erger als binnen die relatie bij de ene partner de drang naar seks nog wel hoog is en bij de ander niet. Het gevolg daarvan is vaak dat mensen uit elkaar gaan of er wordt vreemd gegaan. Gaan mensen uit elkaar en komen ze daarna een andere (potentiele) partner tegen dan is er weer het verlangen naar vurige seks en beleefd ook de romantiek weer een hoogtepunt. Bestaat monogamie eigenlijk nog wel als je beseft dat de gemiddelde mens zo ongeveer 12 bed partners heeft gehad? Waarom is er in onze samenleving zoveel oordeel als je gelijktijdig twee of drie bed partner hebt waar je ook in het samenzijn gewoon liefde mee deelt?
Polyamorie gaat namelijk niet alleen over het aantal bedpartners. Het gaat ook over de liefdesrelatie die je hebt met mensen waarin je de keuze hebt om met deze partners ook het bed te delen met medeweten van je andere partner. Polyamorie gaat in eerste instantie over het delen van liefde. Vergelijk je dit met de seksuele revolutie uit de jaren ’70 dan is het grote verschil dat in die revolutie het voornamelijk ging over het hebben van vrije seks met zoveel mogelijk mensen. Over liefde ging het niet.
Heeft liefde een vorm?
Liefde laat zich niet kaderen want zeg nou zelf: als je vier kinderen hebt dan hou je van alle vier de kinderen evenveel. Iedereen heeft vrienden, goede vrienden en kennissen. Het is niet meer dan normaal we onze vrienden opzoeken en daar een leuke tijd mee beleven. Met de één besteden we meer tijd dan met de ander. Soms blijven vrienden slapen, we gaan er mee op vakantie of naar het theater en in veel gevallen zal daar binnen een monogame relatie niet moeilijk over gedaan worden. We zijn (gelukkig) vrij om zelf te kiezen welke mensen we als vrienden toelaten in ons leven en hoe we daar mee omgaan. Ook vriendschap is een uiting van liefde al wordt deze vaak niet uitgesproken. We houden het veilig en als er gevoelens ontstaan dan onderdrukken we in veel gevallen die gevoelens om onze partner niet teleur te stellen vanwege de regels die monogamie ons voorschrijft..
Want hoe vaak gebeurt het niet dat er binnen die vriendschappen verlangens vanuit liefde kunnen ontstaan. Hoe vaak zie je niet dat vriendschappen tussen mannen en vrouwen stuk lopen. Er zijn zelfs mensen die beweren dat vriendschappen tussen mannen en vrouwen gewoon niet mogelijk zijn. En als er binnen een vriendschap gevoelens ontstaan dan wordt in veel gevallen de vriendschap gebroken om maar niet in de verleiding te komen toe te geven aan de gevoelens van liefde en intimiteit. Is dit dan niet een onderdrukking van een seksueel verlangen die er niet mag zijn? En waarom mag die er niet zijn? Waarom zouden we liefde en seksualiteit onderdrukken?
Leven in liefde, leven in vrijheid,
Is het niet veel mooier dat vrijheid in liefde en seksualiteit de nieuwe norm mag worden. Dat je zelf, zonder het oordeel van anderen mag kiezen met wie jij de liefde deelt en ook zelf vrij bent in welke vorm je dit giet. Dat als je kiest voor een monogame relatie dit echt komt vanuit een vrije keuze en niet vanuit iets wat ons is aangeleerd en waar je je aan moet houden omdat dit nu eenmaal zo hoort. Want waarom mag je wel drie hele goede vrienden hebben die je wekelijks ziet. En waarom wordt je veroordeeld als je met die vrienden ook af en toe de liefde bedrijft. Polyamorie beleef je namelijk in gezamenlijk overleg. Misschien zijn er binnen deze relatievorm nog wel meer afspraken nodig dan in een monogame relatie. Ik durf zelfs te beweren dat mensen die polyamoreus leven veel eerlijker en openen zijn dan veel mensen die monogaam leven. Vreemdgaan komt veel minder voor omdat het woord vreemdgaan eigenlijk niet bestaat binnen een eerlijke en open polyamoreuse relatie. Vreemdgaan komt namelijk voort uit een soort verbod om het fijn te hebben met een ander. Vreemdgaan komt voort uit een onderdrukking om intimiteit te delen buiten je relatie. Binnen monogamie zijn regels bepalend en ligt de liefde veelal vastgelegd terwijl polyamorie gaat over het samen maken van afspraken en het samen delen van verlangens naar andere mensen.
Traditie,
Het traditionele huwelijk is eigenlijk allang niet meer van deze tijd en zeer achterhaald. We beloven de ander ons hele leven trouw maar vergeten daarbij dat we bij die belofte ook de ander nodig hebben. Je hele leven in voor en tegenspoed voor elkaar zorgen kan er ook toe leiden dat je jezelf enorm te kort doet omdat je teveel dienstbaar bent naar de ander. Trouw zijn en beloven begint bij jezelf en dat is al moeilijk genoeg. Dit beloven aan de ander is bijna onmogelijk. Ik beloof liever aan mijn partner dat ik altijd goed voor mezelf zal zorgen, dat ik mezelf lief heb en dat ik trouw ben aan mezelf. Alles wat daaruit voort kan vloeien is liefde naar mijn partner(s).
Waar het in wezen om gaat binnen de liefde is dat we de ander niet veroordelen. Kiest iemand voor een relatievorm vanuit persoonlijke vrijheid in overeenstemming met de ander(en) wie ben jij dan om dat te veroordelen en wat zegt dit oordeel eigenlijk over jouzelf?
Zolang we binnen de relatie elkaar liefhebben en niet kwetsen is geen enkele vorm van liefde te veroordelen.
Dat is waar ik voor pleit en dat is waarom er meer openlijk mag gesproken worden over de meervoudige liefde. Want uiteindelijk gaat het juist om de liefde en de verbinding tussen mensen. Of we nu seks met elkaar hebben of niet.
Peter Molenkamp
